Oto najsłodszy duet na świecie, czyli TiraMisu!
Jeśli szykujecie sobie teraz kawę, herbatę – nie słodźcie: zdjęcia tych małych stworków wystarczą za tony cukru (zatem jaka oszczędność!)
Urodziły się ok 20go maja tego roku, podobno pies sąsiadów przyleciał i “cioknął” ich matkę w typie pekińczyka (nie pytajcie skąd określenie – tu na wsiach słyszymy je stale). No i traf chciał, że ze wszystkich okolicznych kundli akurat podobny do niej “pekińczyk” się przemknął niezauważenie i sukę w cieczce pokrył! Patrz pani, jaki przypadek!
Miały być sprzedane “po trzysta, zwrot kosztów” no nie pykło.
W gabinecie wet usłyszałam, że tak śmierdzących szczeniaków to jeszcze nigdy nie przywiozłam (a z reguły przywożę szczeniaki bezdomnych suk), były całe w strupach po ugryzieniach pcheł.
Drapały się biedne tak mocno, że aż wyłysiały miejscami.
Tira miała zawinięte do środka powieki, zmianę na rogówce pourazową spowodowaną ocieraniem rzęs. Czekaliśmy, aż trochę podrośnie, żeby to skorygować operacyjnie, ale okazało się, że natura skorygowała za nas i powieki działają jak trzeba.
Obecnie oczka są w porządku, rzęsy wywijają się na zewnątrz, dzieciaki pieszczotliwie zwane pokemonami są radosne, zdrowe, odrobaczone, zaszczepione i szukają ZA DARMO najlepszego na świecie domu.
Bardzo dobrze dogadują się z innymi psami, wychowują się z kotami, mogą mieć problem w dużym mieście, ale pracujemy nad tym.
Tirusia jest drobniejsza, uwielbia się przytulać.
Misu to mały łobuziak.
Przesłodki zresztą, zatem permanentne kradzenie i niszczenie obuwia jest mu wybaczane.
Obecnie przebywają w domu tymczasowym w gminie Przyłęk, na pograniczu woj. mazowieckiego i lubelskiego (okolice Puław/Zwolenia).
Nie wydamy ich do budy!
Szukamy im domu wspólnego, ponieważ są ze sobą bardzo zżyte.
Nie są rasowymi pekińczykami!
Przyszły Opiekun musi podpisać umowę, w której jest zobowiązanie do przeprowadzenia zabiegu kastracji w wyznaczonym terminie, zatem kolejnym grażynom biznesu dziękujemy 😉