Jaskier to takie cudowne trzyletnie psie szczęście o wadze w granicach 23 kilogramów. Może nie jest najpiękniejszym psem na świecie – ale i tak jest piękny, prawda? :). Jaskier z pewnością wygrał na loterii życia swój charakter, oddanie i miłość do człowieka. Kiedy pewnego zimowego dnia przyjechał do tymczasowego domu – był przerażonym kłębkiem nerwów, zrozpaczonym, zagubionym i niepewnym. Początki w DT nie były łatwe. Okazało się, że Jaskier nie potrafi nawet poruszać się po schodach – były dla niego wielką zagadką. Dzień po dniu, łapka za łapką nauczył się, że schody straszne nie są i teraz biega po nich bez problemu. W DT wszystko było nowe, przerażające i straszne – teraz nawet odkurzacz nie jest, aż taki zły. 😉 Jaskier zachowuje się jak zwykły, normalny psiak – czasami tylko złe wspomnienia z przeszłości wracają, a wówczas Jaskier kuli się ze strachu (najczęściej na widok miotły czy innego dużego kija). Odkładam wtedy wszystko, siadam obok niego i przepraszam. Przepraszam za krzywdę jaką kiedyś wyrządził mu człowiek… Czego boi się Jaskier? – że nie będzie głaskania i przytulania, że będą go kąpać, że ktoś inny zje wszystkie ciasteczka, że u weterynarza będzie bolało, że burza zrobi mu krzywdę… takie zwykłe psie lęki, nic nadzwyczajnego 🙂 Czas powoli leczy rany. Jaskier już nie dostaje drgawek na widok jedzenia, już nie ucieka przed małym patyczkiem, już wie do czego służą zabawki. Największym utrapieniem Jaskra są inne psy – jeżeli podejdą za blisko raczej ich nie polubi (i okaże tę antypatię na swój psi sposób). To nie znaczy, że nie potrafi zaprzyjaźnić się z innym psem, taka przyjaźń wymaga po prostu wymaga więcej czasu i pracy. Szkolenie podstawowe dla psów okazało się chyba tym czego Jaskier oprócz pozytywnych uczuć, uwagi, czasu i cierpliwości potrzebował najbardziej. Na dzień dzisiejszy potrafi przyjść na zawołanie, chodzić na równaniu przy nodze, usiąść i warować – chociaż nie raz wymaga jeszcze małej zachęty. Jaskier to pies, który uwielbia się uczyć, bez większych problemów rozpoznaje czego człowiek od niego oczekuje. Jest bardzo inteligentny. Przy gościach czy większej liczbie małych dzieci jest nieco wycofany, ale pozwala się głaskać i cierpliwe znosi nieumiejętne formy pieszczot. Jaskier oczywiście zachowuje czystość w domu i potrafi sam zostać na 10 godzin. Nie szczeka – trochę popiskuje z tęsknoty, ale kiedy słyszy, że wracam – to cieszy się całym sobą. Skacze na drzwi, skacze na mnie, skacze jak tylko może wysoko i niezgrabnie, ale za to jak pięknie. I obojętnie jak zły był dzień nie można się nie uśmiechnąć widząc jego radość. Jaskier doskonale wie co mu wolno, a czego nie – chociaż nieraz nagina te zasady. Wie gdzie wolno mu leżeć, wie które zabawki są jego. Jaskier to nie jest pies, w którym łatwo zakochać się od pierwszego wejrzenia, ale może to i lepiej? Nie chodzi przecież o to, aby człowiek który go weźmie, zdecydował się na to tylko np. ze względu na urodę…Chodzi o to, aby ktoś go pokochał przede wszystkim, ze względu na cudowny charakter tego psa. Gdybym miała w dziesięciostopniowej skali ocenić jego charakter dałabym mu jedenaście punktów – bo jest naprawdę fantastycznym psim przyjacielem. A te drobne wady – cóż a kto ich nie ma ? Szukamy dla Jaskra domu stałego… chcemy Domu pełnego miłości dla psa. Chcemy Człowieka, który poświęci psu tyle czasu ile pies potrzebuje, który pojedzie z psem do weterynarza widząc skaleczenie, który pojedzie z psem na szkolenie czy do behawiorysty jeśli będzie taka potrzeba… szukamy przyjaciela dla Jaskra.
